Za parę godzin opuszczam Kraków na kolejne dwa miesiące goniąc za kolejnymi przeżyciami i jakoś tak pomyślałem, że chciałbym spróbować zapisać część przemyśleń o moim wyjeździe do Anglii, który trwał 7 miesięcy od 21.10.2015 do 11.05.2016. Nie zamierzam robić z tego wielkiego halo, bo podróżnik ze mnie, jak z koziej dupy trąbka, ale siedem miesięcy tam, to siedem miesięcy doświadczenia bycia "nie tu".
Założenia...
Jakkolwiek bardzo chciałem wyjechać z kraju, aby zobaczyć jak to jest, to w dużej mierze to siła innej osoby mnie zabrała za "małą wodę". Celem było porobić coś na czilałcie, odłożyć jakiś hajs, który potem może pozwoli na ruszenie po zimie w piękniejsze i cieplejsze miejsca (wyruszyliśmy końcem października).Z mojego punktu widzenia szalenie ważnym było opuszczenie kraju i doświadczenie tego, czym jest "Polak na Wyspach". Nie była to gonitwa za hajsem, aczkolwiek chciałem też wiedzieć, czy go mogę tam trochu zgromadzić.
Uważam się za swego rodzaju leniwego kulturoznawcę i mój wyjazd spowodowało proste pragnienie poznania obcego. Oprócz tego było parę innych powodów, którymi nie chcę się tutaj zajmować. Koniec końców chodziło o sprawdzenie się na wielu płaszczyznach. I o sprawdzenie kawałka więcej świata. W końcu Kraków jest tylko jedną z ładnych dziur na Ziemi.
Butleigh, Glastonbury, Somerset...
Do Bristolu miałem 1.5h, do dwóch pobliskich miasteczek - Street i Glastonbury - 30 minut rowerem. Wspaniale. Mogę tylko pisać o tym, w jak pięknym miejscu żyłem, ale tutaj pojawia się pierwsza ważna kwestia. Dla mnie - człowieka nocy, miasta, autobusów i kurzu, istoty wychowanej pomiędzy ścianami starych kamienic i wzrokami anonimowych ludzi, aktywnego krzykacza w społeczności ludzkiej wrzawy, życie na wsi okazało się bardzo trudne ze względu na swoje oddalenie od tego miejskiego zgiełku. Nie do końca myślałem, że tak będzie. Godziny marnotrawione w internecie, powolny proces asymilacji, miliony wydarzeń omijających mnie w Polsce, nawyk wielu spacerów i przejażdżek rowerowych po idyllicznych okolicach Butleigh - początek samotności.
Grudzień i styczeń, czyli rzeźbienie w g...
Pierwsza refleksja: Samotność na angielskiej wsi, gdzie byłem otoczony miłymi i głównie starszymi ludźmi była w pewnym sensie nie wystarczająca, aby pozwolić mojej krwi biec w moich żyłach z naturalną prędkością, to pierwsza lekcja. Było to świetne doświadczenie, na które powinienem poświęcić osobny artykuł. Szczególnie moi hałslordzi Sue & Johnny byli rewelacyjni. Ale to za mało. Kiedy jesteś nawykły do życia pędzonego ogniem, do świata zmieniającego się przed Twoimi oczyma, jak w kalejdoskopie, to dłuższe przyglądanie się delikatnie kołyszącym się źdźbłom trawy może być swego rodzaju torturą.
Druga refleksja: Poszukiwanie pracy w swoim kraju może być przykrym doświadczeniem. Poszukiwanie pracy w obcym miejscu z nożem na szyi (kończący się hajs), to było twarde gówno we łbie. Z automatu zacząłem inaczej spoglądać na moje zdolności pracy, na moje CV, doświadczenie. Mój angielski był gówniany i to on sprawiał, że było mi dużo ciężej. Odcinał mnie od możliwości dobrego ogarniania świata. Nie ma nic gorszego, kiedy nie jesteś w stanie uczestniczyć w nieoficjalnej rozmowie w grupce ludzi, z którymi jesteś - bo ich nie rozumiesz. Nie muszę tutaj pisać o tym, jaką to nową perspektywę kładzie na chęć uczenia się nowych języków i szkolenia ich do wysokiego poziomu. U podstawy to język jest jednym z najistotniejszych elementów, które sprawiają, że należysz do społeczeństwa i bez niego wszędzie jest dużo ciężej.W tym okresie robiłem wszystko: piekłem ciasta, mięsiwa i jedzenia, rąbałem drewno, karmiłem kury, biegałem, jeździłem na rowerze, spacerowałem, śpiewałem, tańczyłem, pisałem teksty na ten blog.... Wszystko, ale jak w psychologicznym horrorze, przypominało to próbę robienia czegoś społecznie akceptowanego, co miało nadać sens życiu społecznie nieakceptowanej jednostce, która pomimo wszelakich starań i tak nie zostanie zaakceptowana. Był to krzyk rozpaczy w pustce.
Luty, czyli podnoszenie się...
Siedząc w Anglii wyliczyłem cztery najważniejsze rzeczy, za którymi tęskniłem: przyjaciele, jeżdżenie rowerem po Krakowie, polską przyrodę, Jazz Rock Cafe. Trochę prostackie, ale strasznie prawdziwe. Szczególnie to Jazz Rock pokazuje stan mojej duszy, gdzie pragnąłem po prostu być w grupie, przetrwać noc, tańczyć do muzyki którą lubię, tonąć w oparach dymu i móc uczestniczyć w tej śmiesznej społeczności mogąc poznać nowych ludzi.Praca w angielskiej sieci pubów Wetherspoon w Street powoli zaczynała dawać sens. Pierwsze pieniądze sprawiły, że miałem swój rower i powoli zacząłem wychodzić do przodu z kosztami życia w Anglii. To co najważniejsze, to fakt, że pojawili się w moim życiu ludzie. Barmani i stali klienci. Powoli był w moim życiu tam ktokolwiek namacalny. Aż do wyjazdu nie zbliżyłem się tam do nikogo tak blisko, jak w Polsce mogę być blisko z połową znajomych, ale i tak dali mi dużo ciepła. Choć mentalność panująca w Street była raczej wiejska i nabożna, to nie narzekałem, bo byli. Bo był ktokolwiek.
Wtedy też z pomocą przyszła jedna dziewczyna i jeden chłopczyk - jeden uratował moją psychę mówiąc, że "stary, ale w razie W, to Polska dalej tam jest, można tam robić milion rzeczy, jak Ci źle, to wracaj i nie pierdol smutów." W ten deseń to odebrałem. Z dziewczynką rozmawiałem i bardzo mi pomogła żyć, bo w pewnym sensie stała się jednoosobową armią symulującą swoją osobowością cały Kraków i to co tutaj zostawiłem. Rozmowy na fejsbuku z całą masą osób dały mi dużo sił, choć zawsze też zadaję sobie pytanie, czy gdybym nie miał wyjścia i nie miał tych rozmów z automatu nie musiałbym jeszcze bardziej się starać o robienie rzeczy i uczestniczenie w społeczności tam w Anglii.
Myśl #1: W Anglii nauczyłem się tego, że jak długo mamy dom, a wszyscy gdzieś mamy, tak zawsze możemy wrócić tam. Współczuję ludziom, którzy stracili dom - którym ten dom zabrała wojna albo inne przeciwności losu. Żyjąc w dobrobycie łatwo zapomnieć o tym, ile on możliwości i sposobności daje. Teraz kiedy jestem w Polszy w zasadzie dużo dojrzalej się cieszę tym, jak wiele tych opcji jest.
Myśl #2: W Anglii może jest trochę bogaciej, ale ludzie zapieprzają tak samo albo bardzo podobnie. Ciorają, bo potrzebują żyć. Szczególnie zaskoczył mnie mój jeden 22 letni, bardzo ogarnięty MNG z knajpy, który popołudniami pracował z nami, a w tygodniu porankami był w piekarni. Pracował często od 7 rano do 1 w nocy z 2-3h przerwy w ciągu dnia parę dni pod rząd. Innymi słowy widziałem, jak oni tam żyją, pracują, kochają się i kłócą - robią wszystko to samo, co my, choć oczywiście trochę inaczej (piją bawarkę? :P).
Marzec do maja, czyli O Czym Szumią Wierzby.
Praca później powoli zaczęła dawać mi ludzi. Zaczęła dawać możliwości i aktywnie szkoliła mój angielski. Nie tęskniłem za brakiem używania języka polskiego tak bardzo, jak za Polską samą w sobie. Kuchnia angielska okazała się bardzo przyjemna i byłem wyjątkowo zadowolony dostępnością artykułów w obcym miejscu. Wracając po pracy rowerem czułem się zadowolony, bo mogłem w miarę spokojnie żyć, a i często myślałem, że powrót do Polszy taki szybki wcale niezbędny nie jest. W zasadzie było mi to obojętne. Za to jeszcze inne myśli nastały w mej głowie. Chyba jestem już bardzo stary, ale wiem, że niektórzy to ogarniają mając dwadzieścia lat lub mniej.
#2: Gdybym miał wrócić do Anglii na dłużej znów, to tylko na nagraną robotę i w mieście. Po pierwsze może jest tam łatwiej dostać pracę "z ulicy", ale nie okłamujmy się. Wyspy, to nie jest Eldorado i jadąc tam na bezczela robimy sobie chyba większą tylko krzywdę. Wypada jechać z głową. Z jakimś zapleczem. Najlepiej z dobrym angielskim, bo język to złoto.
#3: Chciałbym, aby ludzie się szanowali, a nie traktowali obcych narodowości, jak śmieci lub odmieńców. To ważne, abyśmy wszyscy pamiętali, ze przede wszystkim jesteśmy ludźmi. Zastanawiam się czy z tego "wpisu" płynie jakaś mądrość. Chciałbym powiedzieć, że dobrze jest żyć. Że samotność, to realny problem dla zdrowia człowieka i nigdy nie powinniśmy się godzić na to, by kogoś odrzucać, jeżeli podejrzewamy, że czeka na niego w cieniu ohydna samotność.Chciałbym powiedzieć, że świat zamieszkują ludzie, którzy są różni i można śmiać się ze stereotypów, ale istoty ludzkie są ponad narodami. Są różne. I należy się im wszystkim szacunek. A jadąc do kogoś w gości pewna próba asymilacji powinna być naturalna, choć czasem to tak trudne w sumie.
Dzieci. Uczcie się języków obcych. Zresztą dorośli też.
Trochę doceniłem Polszę przez ten wyjazd. No nie jest najpiękniej pewnie na świecie, ale nie dajcie się też zwieść idyllicznym obrazkom z innych miejsc na świecie. Żyć jakoś trzeba wszędzie, a Polsza akurat wielki atut w tym, że Polacy kurwiąc, burząc się i krzycząc wyrażają emocje - wyrażanie emocji również sprawia, że żyjemy, nawet gdy czasem cebula bierze górę i sprawia przykrość.
Maj i czerwiec, czyli powrócony do domu...
Już tutaj jestem. Już tęsknię za częścią ludzi, miejsc i nawyków, które tam chwyciłem. Myślę, że po dłuższym czasie można chyba tam szczęśliwie żyć. Różnie pewnie bywa, ale to tylko moje powyżej doświadczenia, a każdy ma swoje i inne. Dom staje się wszędzie tam, gdzie jesteśmy - tylko bardzo powoli. Tymczasem po miesiącu w Krakowie dziękuję za to, że jesteście przyjaciele, za możliwość jeżdżenia rowerem po mieście, za piękną polską przyrodę i za podłego Jazz Rocka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz